Friday, February 19, 2010

டவுன் பஸ்

நடுத்தர வர்கத்திற்கும் கிராமங்களுக்குமே வாய்க்கப் பட்ட ஒரு சாபம் டவுன் பஸ். அதிலிருந்து விடுபட்டு குளிரூட்டப் பட்ட காரில் போகும் போது, டவுன் பஸ்சின் வாழ்வியல் பாடங்களை எப்.எம் கேட்டுக் கொண்டே அவதானிக்க முடிகிறது.
பாளை பஸ் நிறுத்தம். பஸ் நிற்கிறதோ இல்லையோ, என்னைப் போல நின்றே மெலிந்தவர்கள் பல பேர் இருப்பார்கள். பஸ் நிறுத்தத்திற்கு வெளியே உள்ள புளிய மர நிழலில் நிற்பதே பஸ் பிடிப்பதற்கு சாலச் சிறந்த உத்தி என்று பெரியோர்கள் கல்வெட்டில் எழுதாததால் பலர் உள்ளே நின்று சார டக்கர் காலேஜ் பெண்களையோ கான்வென்ட் மாணவிகளையோ சகோதரி போல பாவித்து சற்றே விலகி நின்றபடி பாசம் பாலிப்பார்கள். சிலர் பஸ் ஸ்டாண்டு பிள்ளையாரிடம் ஏதேதோ வேண்டிக் கொண்டு முக்கியமான கோரிக்கையான "சாமி பஸ் சீக்ரம் கெடைக்கட்டும்" என்பதை மட்டும் கோட்டை விட்டு விடுவார்கள்.
நூறு அடி தூரத்தில் பஸ்சைப் பார்த்த உடனேயே ஸ்கூல் பையை லாவகமாக தோளில் மாட்டிக் கொள்ள வேண்டும். பின்பு நமக்கும் மற்றவருக்கும் உள்ள ரிலேட்டிவ் மோஷன் எவ்வாறு உள்ளது என்பதை அனுமானித்து அதற்கு ஏற்றவாறு ஓடாவோ, நடக்கவோ அல்லது பறக்கவோ வேண்டும்.
கிட்டத்தட்ட் எல்லா பிகருகளும் வேப்பெண்ணெய் தடவி இருப்பார்கள் என்பதால் ரஜினி காந்த் போல் ஸ்டைல் செய்ய வேண்டிய அவசியம் ஏதும் இல்லை. சுமாராக ஓடி வண்டியின் சக்கரத்திருக்கு தலையை விட்டு அழுக்கு எடுக்காமல் லாவகமாக தொத்தினாலே போதுமானது. என்னைப் போல் உடல் பலம் இல்லாத மன உறுதி படைத்த நோஞ்சான்கள் பெரிய ஸ்கூல் பேக் வைத்திருத்தல் மிகவும் முக்கியம். அதன் கனம், நீளம், இதிலிருந்து விடுபட்டு பறக்கும் கரப்பான் பூச்சிகள் எல்லாவற்றையும் தாண்டி முன்னேறும் பட்டாளம் மிகக் குறைவு என்பதால் பூட் போர்ட் இடம் கண்டிப்பாக நமக்கு தான்.
ஆர்வ மிகுதியில் உள்ளே நகர்வது மிகவும் ஆபத்தான ஒரு செயல். செவத்த மூதி என்று பலரின் வசவுக்கு உள்ளக வேண்டியிருக்கும் என்பதாலும் ஷூ கால்களை நேர்த்தியாக வெற்றிடத்தில் பாவிய படி நடக்க முடியாது என்பதாலும் வாசலுக்கு அருகிலேயே நிற்பது லோகக் க்ஷேமத்திற்கு நம்மாலான பங்களிப்பு. தவிரவும் கழுவாத கருவாட்டுக் குழம்பு சட்டி, பீடி, பட்டை சாராயம் ஆகியவற்றை சரி விகிதத்தில் சுமந்து வரும் மண்ணின் மைந்தர்கள் நடமாட்டம் அதிகம் என்பதால், முடிந்தவரை பஸ்சின் வெளியில் இருக்கும் ஏணியில் பயணிப்பது உத்தமம்.
தங்கள் பட்டப் படிப்பிற்கும் சட்டை அழுக்கிற்கும் தகாத ஒரு தளத்தில் அரசியல், ஆன்மிகம் மற்றும் உலக வர்த்தக நிலவரம் பேசும் பல்கலை வித்தகர்களிடம் வாயத் திறக்கும் முன் ஊதச் சொல்லி பிறகு பச்சை வளர்ப்பது நமக்கும் நம் குடும்ப பின்னணிக்கும் நல்லது. அதிலும் சுவர் முட்டி எனப்படும் ஒரு அசகாய சரக்கை ஏற்றியவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே தலையால் நம் வயிற்றை முட்டித் தூக்கி விடுவார்கள். மீறி விலகினால் குடும்பம் மற்றும் பிறக்கத குழந்தைகளுக்கு அவப் பெயர் நிகழும் வகையில் சில தத்துவ முத்துக்களை உதிர்ப்பார்கள்.
என்னை போன்ற பள்ளி மாணவர்களுக்கு பிட் பாகெட் பயம் இல்லை. ஆனாலும் எவரது கடப்பாரை , சிமெண்டு சட்டி எப்போது நம்மைக் குத்திக் கிழிக்கும் என்ற பயம் இருப்பதால், சுவாலஜியில் படித்த வாட்சன் கிரீக் டி.என்.எ போல் வளைந்து நெளிந்து நிற்க வேண்டும். பட்டாலும் பரம்பரைக்குச் சேதாரம் இல்லாமல் பர்துக்க் கொள்வது "வரலாறு முக்கியம் அமைச்சரே" என்பது போல ஒரு முக்கியமான ராஜ தந்திரம்.
இதையெல்லாம் சமாளித்து முன்னீர்பள்ளம் பஸ் ஸ்டாண்டு வரும் போது கண்டக்டர் டிக்கட் மிச்ச பணத்துடன் காணமல் போயிருப்பார். கந்த சஷ்டிக் கவசம் சொல்லிக் கொண்டே ராட்சடஹ்ர்களைக் கடந்து கண்டக்டரிடம் செல்வதா இல்லை இறங்கி விட்டு கண்டக்டரிடம் கேட்பதா என்ற தடுமாற்றத்தில் பஸ் ஆரைக் குளம் பஸ் நிறுத்தத்திற்கு கிளம்பி இருக்கும்.
"ஆள் எறக்கம்! ஆள் எறக்கம்!" என்று கதறியவாறே , "போங்கடா நீங்களும் உங்க மிச்ச பைசாவும்" என்று மனதுக்குள் முனு முணுத்தவாறே பஸ்ஸில் இருந்து குதிக்க வேண்டியிருக்கும்.
மூச்சிறைப்பு, கால் வலி, தோல் வலி எல்லாவற்றையும் புறம் தள்ளிவிட்டு மறு நாள் ஆட்டத்திற்கு தயார் ஆகா வேண்டும். இன்று இன்னொரு பயணம். இதுவும் கடந்து போகும்.




Town Bus

I have never had a good childhood or growing up. Lemme qualify that statement better. I have never had a good childhood or growing up in those specific moments when I was forced to use public transport, which is pretty much everyday. {Parents, in-laws, wife and others who missed me by a whisker can breathe a sigh of relief here}
The particularly depressing routine of having to smell un-washed tiffin boxes of construction workers, while carrying a sack of books and small adolescent cockroaches in a buttermilk-stained school bag, makes it a journey that I dont look forward to.
Palayamkottai bus stand is more like Palayamkottai bus dont stand. As experienced matadors waiting for the raging bull, we stand outside the bus stand puliyamaram (tamarind tree), keeping a ear on the co-matadors to assess the muscle power to tackle when the bus actually comes over. The leg-eye-ear coordination is put to extreme test when you have to recognize the 14, 10D or 506 route bus when it stands in the signal about 200m away and then decide when exactly to run. There are times when the bus may decide to make a drastic 90 degree spin and get into the bus stand or decide to move straight ahead and stop exactly 10m after where a normal human's endurance will fail him.
The trick is to make totally indifferent acts of bodily movements like nondifying the ear or nose, doing a soil survey etc to signal the driver that we are not interested in him (which makes him complacent and drive into the bus stand). Then comes the part of brutal display of muscle power. For kids like me, the school bag more than made up for the muscle power we lacked. It also needed an attached detachment to not get excited about the free space inside the bus. At the same time its also important to not stay so close to the foot board that a policeman can aim at your butt.
I've never had lofty goals like window seats. I infact would stay close to the precious real estate where the steps begin. Its easy to look like a civic activist and do a jarugandi to the incoming gladiators than go inside the bus and sandwiched between a drunk wife beater and a sweaty plumber. Its also time for extreme caution as sharp objects are generally let free to find their own space relative to the surrounding body parts in motion. Its your prerogative to get vasectomy done with an unsurgical precision or save your apparatus for future productive purposes.
It was also a cardinal rule that you dont talk to a man next to you before taking a few clandestine breath tests. There is no permissible levels of alcohol for town bus travellers. Its often an acceptable level as long as they dont urinate or puke on you, both of which had happened to other co-passengers.
Superior coordination, brute power, strategic positioning, relative motion and caution - I had them all. Instead of being a high school basket ball pro in the naiiited staits, the town bus was my playground. Now read the opening line of this post.
There were also days when I had to endure extreme agony and financial uncertainties of not getting the change back for the Rs.5 or Rs.10 note I gave to the conductor. The distance of the conductor from you is always inversely proportional to the distance between the bus and your stop. In a split second, while hoping through those sharp objects, drunk men, smelling construction workers and negotiating an unconditional release of the school bag from the victim of its impact, I had to decide whether to get down the bus and ask for the change or move towards the conductor and pray that he doesnt blow the whistle as I approach him.
With hunger clutching the already dry walls of the stomach, legs that beg for a hastened retirement and shoulders that grow numb after waging a war to gain my attention in the midst of competing agonies, the journey is hardly that. It was just an excruciating passage in hell that repeated everyday.
In the life that is another town bus to another destination, the endurance travels along.

Monday, February 15, 2010

Seemandham..continues

Oops!! I dont have any plan to procreate again to do justice to the above title. If you haven't read and COMMENTED on the previous post on the same topic, you can click here to read and then COMMENT!
Commenting on the topic of seemandham, I must say that the festivities and the ritual are no different from the 1043 other rituals you celebrate in a tamil brahmin household. This time around I was wise (nothing to do with the ageing process) enough to stay back for 3 days after the function, to reclaim the real estate that I lived, slept and ate in for years.
If I could comment on how it is like, the living space on a day like that would be occupied by junior, senior and executive C-level vadhiyars who could be differentiated by their distance from the central homa kundam. The closest (and hence C-Level) is always the executive vadhiyar. Another id is the fact that they sport more gold/diamond/platinum/unobtonium rings than the rest of the jama (colloquial for a seemingly calm yet unruly crowd). The C-Level is not necessarily the senior most in age. It all boils down (in the barrels of ghee used to grow-fy the homam) to how capitalistic you are! So thats so much ado about how my living space is occupied. Needless to mention that the semi-permanent fixtures like wooden tables (with plywood top), tea table (with an even older plywood top), diwan (with slightly handicapped legs) which otherwise encroach the living space in my house are moved to enighboring houses (without their permission).
The place I sleep is where the junior and mid-senior vadhyars sit (along with their improvised bags that once used to be polished white nylon packing material based rice sacks).
The place I eat is tharu-maarized by a cookmani maami who is referred through kallidaikkurchinkedin by the meg-avia-lomaniac mama of my mom. She, a host of black ants, left over coconut scrappings and an assortment of poorly cooked south indian excesses like avial, thalaga kozhambu etc. occupy the space where I normally sit n eat.
To cut the long story short, I hate functions organized at my home because they make me feel like I am a guest and there are some other enthusiastic "they" who invite me into my house after having arrived as guests. I love their hospitality but its weird to be 'welcomed' into your home. It just makes so alien a place.
The best part of such functions is that how easily i give in to believe that, by being sincere about repeating the hymns and verses from holy sacred vedas whose meanings are neither known to me or the C-Level, we could actually make the kid solve the puzzle of the universal theory that defines everything in the universe (well, that wont still define why my dad's fetish for making our house a dumpyard has grown exponentially..Gah I hate going into my own house now). Hope dad and the readers wont mind that comment.
There is a part in the seemandham where you pour a few liters of cold water on your wife in open space and she just needs to take them all on her. I couldnt imagine a better way to exert my husbandality on a hydrophobic person like my wife.
If getting up in the wee hours (3 am) is not enough to make you feel like a south indian boy eating colesaw stew in a remote german hotel in a snow-ruinned european outback, the seemandham function also tests your hand-eye-ear and bum coordination with routines like "take this quasi-ring like thing made of grass on this finger of that hand and move it in this direction from that direction three times while adjusting your bum to ensure that the veshti doesnt fall off".
At the end of it all, when it's really over, people already start to leave and you end up chauffering them to bus stands and stations (with genuine love and lot of tiredness).
I would anyday stay in an alien country and celebrate our rituals with our micro-waved payasam and head home to have a lot of time to do nothing than be a guest to my home invited inside by fellow guests.
--- For those visitors to the blog from google who came searching for punyajanam, seemandham, mallu aundie sex, avial, avani avittam, ashwin ramasamy or ashwin ramaswamy, here is to say that I dont have anything against "comments". We can sit and talk it out. So feel free to "comment"----
 

The Ashwin Ramasamy Show Copyright © 2009 Cookiez is Designed by Ipietoon for Free Blogger Template